ΥΠΟΓΕΙΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ

Είμαστε μια χώρα στα μπετά, εδώ και πολλά χρόνια. Όλα αρχίζουν αλλά ποτέ δεν τελειώνουν.

Θες να γράψεις ένα κωμικό κείμενο, το γράφεις αλλά έρχεται μια δημοσίευση ενός στελέχους της κυβερνήσεως, το κοιτάς, και λες, αποκλείεται. Μας κάνουν πλάκα. Και όμως δεν είναι πλάκα…

Στο χωριό μου λένε πως, όσο και να το σελώσεις το γαϊδούρι, άλογο δεν γίνεται. Κάπου έλεος δηλαδή...

Γνωρίζω, γνωρίζεις, γνωρίζουμε. Γνωρίζει; Και αν δεν γνωρίζει, γιατί δεν γνωρίζει;

Ποτέ και κανείς δεν έφτασε σε τέτοια επίπεδα παρακολουθήσεων στο ελληνικό κράτος από την ίδρυση του έως σήμερα. Γιατί όλο αυτό;

Δικαιούται το κόμμα που κυβερνάει, με τέτοιο χρέος να φέρνει πτωχευτικό κώδικα και να βγάζει σε πλειστηριασμό την πρώτη κατοικία ανθρώπων που γονάτισαν από χρέη;

Σε πολιτικό χρόνο ευθύνη έχει αυτός που κυβερνάει. Αυτό κρίνουμε στις εκλογές.

Τώρα έχουν αρχίσει τα πλυντήρια, τα κανονικά. Οι εκπομπές που «ρωτάνε» οι νέοι. Τι κρίμα να ζούμε τέτοια κατάντια και να μη ντρεπόμαστε καθόλου πια.

Ο τερματικός σταθμός που θέλει να φτάσει η κυβερνησάρα μας είναι ο σταθμός «ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΟ ΧΑΛΙ»

Το μαχαίρι δεν έχει φτάσει ποτέ στο σταθμό «ΚΟΚΚΑΛΟ», αλλά μάλλον έχει αφίχθη στο σταθμό «ΩΣ ΕΔΩ»

Έχουμε ακούσει πολλά χρόνια πως είναι πολύ δύσκολο να είσαι πρωθυπουργός αλλά τι να κάνουμε, δεν ανάγκασε κανείς κανέναν να κάνει οτιδήποτε.

Η δικαιοσύνη, αντί για τυφλή, είναι τύφλα εδώ και χρόνια. Μεθυσμένη κι αυτή από την εξουσία και τα προνόμια που της χαρίζουν απλόχερα οι πατερούληδες πρωθυπουργοί και μεγαλοπαράγοντες.